زنگار

باید می نوشتم.

دو ماه چهار روز کم است که از سفرم می­گذرد و من دقیقا دو ماه نه روز کم است که می­خواهم از سفرم به مشهد و اردوی جشنواره ­ای بنویسم که امسال هم چون سال پیش مرا به هزار کیلومتر آن طرف­تر از خانه، به خانه­ ی دوست دعوت کرد، به مشهد، اردوی سومین جشنواره خانه دوست.

فضای گرم و صمیمی­ ای که درست مثل سال پیش همه­ ی شرایط را برای چهار پنج روز عکاسی در شهر مشهد میسر کرده بود. از عوامل اجرایی اردو و عکاسان خوبی که دعوت شده بودند تا مسئول اجرایی، سید مجتبیِ خاتمیِ عزیز که همیشه مرا مهمان لبخندهای گرمش می کند و انرژی دو چندانی که با احوالپرسی­­ هایش در طول برگزاری اردو می­ داد، همه و همه لحظات خاطره انگیزی را رقم زدند که شاید نوشتن شان خود، یک کتاب خاطره باشد.

گاهی در توصیف بعضی از فضاها، حس ها و... نا توان می مانم و صفتی در توصیفشان ندارم. حالا این اتفاق درست وقتی می­ افتد که می­ خواهم در مورد کسی بنویسم که همه ­ی تجربه­ های عکاسی ام را از نوجوانی تا حالا مدیون او هستم. کیارنگ علاییِ ... فقط می­دانم که ناتوانی ام در توصیفش از قلب بزرگ و مهربان او بر می ­خیزد. بزرگ و مهربان. از جشنواره­ ی آبرنگ و قصه­ ی برگزیده شدنم در آخرین جشنواره­ ی آبرنگ می­ شناسمش، اولین جایزه­ا ی که در عکاسی گرفتم، که اتفاقا حاصل اولین تجربه­ های عکاسی من بودند، از جشنواره ­ای که کیارنگ علایی در آن سال دبیری­ اش را بر عهده داشت. مرد بزرگی که  همیشه اعتمادش به جوانان برایم تحسین برانگیز است. اعتماد به من و دعوتم به دومین جشنواره خانه دوست، نمونه­ ی کوچکی از این دست است.

اعتمادی که پاسخش انتخاب عکسم در بخش مستندِ دومین جشنواره ­ی خانه دوست بود. امسال هم همین اتفاق افتاد و بار دیگر در اردوی خانه دوست شرکت کردم و بار دیگر عکسم انتخاب شد.

انگار که بخش عکاسانه­ ی زندگی من به مشهد گره خورده است و این داستان همچنان ادامه دارد. حداقل امیدوارم ادامه پیدا کند. مشهد، شهری که همیشه جایی برای آرامشت دارد. شهری با امام رضا(ع)، با قلب­ های پاکِ زائرانش و عکاسانی که دو سال است به اندوخته­ های عکاسی ام می افزایند.