I'm not waiting

یــــــــــــــــــزد فروردین 1391

دست هایم در جیب خفته بودند، گوش هایم مشغولِ هارد راک

دلم می خواست همه ی این آدم ها را همین شکلی در دفترم جا کنم بنویسم از دندان افتاده ی فرد روبه رویی ام که بی غل و غش از ته دل می خندد  از انگشت دست پیرمردی که یا در گوشش می چرخد یا در سوراخ بینی اش از کفش های چرم واکس خورده نخورده ی آقای سمتِ راستی از نگاه مرد سیبیلو به گوشی موبایلش از تبسم بی دلیل مردی که از  شٌل شدن دکمه ی آستینِ کٌتش هیچ خبر ندارد از جوون هایی که روی پله های مترو نشسته اند که به نظرم یکی از آن ها را می شناسم؛ هان یادم افتاد، آدم فروشِ مدرسه ی راهنمایی که همه را از دم می فروخت،انگار حالا دانشجو شده و دارد برای هم دانشگاهی اش از ماجراهای آدم فروشی هایش در قالب حماسه می گوید( نگاهم را می دزدم) از پیرزن که نمی شود گفت، از عاقله زنی که  دارد به این مردهای لنگ درازِ سیبیلو که کف مترو نشسته اند دونات های فِیک می فروشد از... بیخیال ِ نوشتن و این حرفا که بشویم، الان فقط دلم میخواهد بدانم مارکِ کیسه ای که مرد ریشو زیرش انداخته چیست؟ یا مثلن مرد بغلی ام با چه ذهنیتی کتونی فسفریِ چندصد هزار تومنی اش را با شلوار پارچه ای پیلیسه دار ست کرده راستش را بخواهید مرض وجودم را گرفته آن هم اساسی دوست دارم بدانم این آقای به ظاهر ترک زبان ( هرچند دقیقه ای فحشی ترکی را دنباله ی ارواح عمه ی ایرانسل می فرستد) چرا با هول و ولع گوشی اش را شارژ کرد؟ برای کی؟ لابد منشی ِ شرکتشان که از قضا به تازگی با نامزدش بهم زده یا چه می دانم شاید آره خب بالاخره بعد از این همه نگاه بایدهم نگاهمان بهم بخورد هر چند که همه ی تلاشم را کردم نخورد مرتیکه ی مستهجن با آن دهان گٌشادش که احتمالن از همان سال های آدم فروشی انقدر گٌشاد شده مثلِ دور از جونِ اسب می خندد: هه هه شناختمت مجتبا؟ خدا پدر خانوم مونا لیزا را بیامرزد که باعث شد من جوابی برای این مرتیکه ی دهن گشاد داشته باشم!  پ.ن: +براساسِ یکی از کَف نشینی هایم در مترو ( بدون ویرایش ) +این روزا  پَرت و پَلا زیاد میگم کیه که بنویسه +نشد ازین آدما عکس بگیرم، حیف واقن +خدا