زنگار

"نگران" تنها صفتی است که می توانم به او نسبت بدهم، صفتی که می شد از چهره ی بی روح و چشم های اشک آلودش برداشت کرد. نگران بود. دستش را جلوی دهانش گرفته بود و سعی می کرد با من حرف بزند. نزدیکتر رفتم تا صدایش را بهتر بشنوم. گفت: "امانتی ای که تو نامه گفته بودی رو بده و برو." نامه ای در کار نبود، در واقع من هیچ نامه ای نفرستاده بودم، اما امانتی.. از کجا می دانست؟ (مکث طولانی) گفتم: "آخه.." نگذاشت حرفی بزنم. گفت: "هیــــــــــس، فقط برو" برو گفتنش را دوست نداشتم، بی هیچ حرفی رفتم. در را هم بستم. گفت: "تا دوساعت دیگه ام اینجام.." این را طوری گفت که بشنوم. دوساعت شده بود. برگشتم. روی صندلی نشسته بود، یک دسته برگه ی به ظاهر سفید را طوری در دستانش گرفته بود که باز دهانش را می پوشاند. از چینِ چشم هایش متوجه لبخندش شدم. امانتی را روی میز گذاشتم، رفتم. مجتبا نوشت: +عکس: کرج/تیر1389 +تنهایی کمی نویز دارد.. +برآ خودمم مبهمه،همین قد +خوابآ دس بردار نیستن!