زنگار

او ابرهای سنگینِ پاییز را دوست دارد، ابرهایی که اگر به خودشان بود، جای ذره ذره باران شدن و ریختن، به یک چشم بهم زدن خودشان را به خیابان های شهر می رساندند. از این کوچه به آن کوچه، باریک می شدند، پهن می شدند، توی فرعی ها می پیچیدند و خلاصه هر طور که بود به او می رسیدند. در خیابان، کنار درخت ها، روبه روی ساختمانی نه چندان قدیمی، جا خوش می کردند تا او دیگر گردنش را مدت ها بالا نگیرد و به آسمان خیره نشود، بیش ازهمه ابرها نگران اند، آخر گردنش درد می گیرد، آسمان مدت هاست که فصل جدیدی را تجربه نکرده است.     از طلوع بی صدای خورشید تا غروب بی رمق و حوصله سر برِ آخر هفته، روی صندلی می نشیند. نه سیگار می کشد. نه قهوه می نوشد. نه هزار و یک کار دیگری که می شود یک روز پاییزی در تراس خانه ای در پاریس انجام داد، مگر باران واسطه شود، از این باران های طوفانی و سرکش،  دست های او را ناخودآگاه سوی قهوه جوش می برند، او را مجبور می کنند شال کاموایی سفیدش را روی شانه هایش بیاندازد و پنجره را ببندد. حالا به سختی می تواند ابرها را ببیند، اما چاره ای نیست. باید پشت پنجره، روی صندلی بنشیند و آرام قهوه اش را بنوشد.    او قدم زدن های خالی را دوست دارد، کفش هایش را هم، از سر کار تا خود خانه را هر روز پیاده گز می کند، هر بار قدم هایش را می شمرد، هر بار قول می دهد که یادش نرود اما به سی نرسیده، عددها را گم می کند، تا یادش بیاید، دیگر دیر شده است، قدم ها سریع ترند، قدم ها از عددها دوست داشتنی ترند.    دیروز که از سر کار بر می گشت، پایین پله ها،گل های عجیبی را دید که او را یادِ گل های شبدری می انداختند. گل هایی که با عجله از بین سنگفرش های حیاط روییده بودند، شاید برای رساندن پیام تشکری، از ابرها. گل ها را چید، در لیوانی از آب جایشان داد، روی میز کوچک آشپزخانه گذاشت و روی صندلی خیره به گل ها نشست.   مجتبا نوشت: +عکس: کرج/شهریور1392 + ادامه دارد + نه روز و سه روز و هفت ساعت + بویِ خوب، حالِ خوب